Wat we deden op 22 maart ...
22 maart 2016
Ik kijk uit naar een dag opleiding crisiscommunicatie in het crisiscentrum van Brussel. Als vrijwillig lid van het federale Team D5 worden we een drie keer per jaar uitgenodigd om onze kennis op het vlak van crisiscommunicatie wat op te krikken. Ik neem de trein van 7.32 uur, met in het achterhoofd dat ik dan te vroeg ben voor mijn afspraak en neem me voor een koffie te drinken in Brussel Centraal als ik aankom.
8.15 uur, ik kom aan in Brussel Centraal. Er heerst een vreemde sfeer, maar er is nog weinig nieuws. De stem in de intercom laat weten dat de treinen en trams zijn opgeschort. Mijn interne radar springt op en besluit mijn koffie achter me te laten. Ik snelwandel naar de Wetstraat en draai de Hertogstraat in naar het Crisiscentrum.
In het crisiscentrum heerst een zenuwachtige sfeer. De Franstalige conciërge herkent me van een vorige opleiding en laat me binnen. Hij zegt me naar de eerste verdieping te gaan, niet naar de tweede, waar normaal onze opleiding plaats vindt. Op de eerste verdieping vind ik een quasi leeg bureau. Twee medewerkers op een quasi volledig leeg landschapsbureau. Ik hoor een stem die zegt: 'Jef, neem jij die computer daar, start hem op, en begin er maar aan.'
Begin er maar aan. Aan wat? Ik krijg de paswoorden van de computer, en vervolgens van de Twitter- en Facebookaccount van het Crisiscentrum. Ik krijg de eerste nieuwsflitsen binnen. De telefoon op het bureau rinkelt. The Washington Post vraagt een reactie. Ik leg de telefoon neer. Ondertussen komen er nieuwe collega's van Team D5 binnen en ze krijgen allemaal dezelfde boodschap: 'begin er maar aan'.
Wat volgde was een racebaan. Het Team D5 bestond die dag uit een vijftiental deelnemers. Het team werd gesplitst in een analyseteam, een redactieteam en een webcareteam. Ik zat samen met twee Franstalige collega's in dit team. Onze taak was het versturen van berichten op sociale media, het antwoorden op vragen van burgers via sociale media. Samen met het analyseteam zochten we naar vragen op sociale media, en samen met het redactieteam stelden we berichten op voor Facebook en Twitter, in het Nederlands, Frans en Engels. Niet in het Duits, bleek achteraf.
Mijn telefoon had de hele voormiddag gerinkeld, maar ik had het niet gemerkt. Te druk bezig. Gewoon vergeten. Geen tijd. Twitter, Facebook, website, ... gekluisterd aan een scherm. Frans, Nederlands, Engels, Hindi, Spaans, Arabisch, Duits, ... Een miljoen berichten werden geanalyseerd. Op de middag bracht ik dan toch mijn familie en mijn werk op de hoogte. Dat ik veilig was. In het crisiscentrum in Brussel. Met een tank en twintig paracommando's voor de deur. Wellicht de veiligste plek in België op dat moment.
Om 19 uur bestelde we 75 pizza's, maar die bleken later op de avond vooral door de paracommando's onderschept te zijn. Om 21 uur deed ik mijn eerste hap van de dag, de Lotus-speculaasjes aan de koffie niet meegerekend. Adrenaline en koffie hadden tot dan toe de machine onder stoom gehouden.
Om 22 uur besloten we de dag af te sluiten. We zetten een bericht op sociale media dat we er even tussenuit gingen en dat we 's morgens terug zouden zijn. We stapten in een auto richting Antwerpen. Brussel was verlaten, de autostrade was verlaten. Antwerpen was verlaten. In Berchem Station zou om 23.15 uur nog een trein vertrekken. Twee paracommando's aan de ingang. Een leeg perron, een lege trein. Middernacht. Herentals was verlaten. Thuis voor de tv keek ik naar het nieuws en begon te beseffen wat er gebeurd was.
#neverforget
#Respect
#22March
(bedankt Marc van Daele - The Conversation voor de foto's)
Meer weten?